De afgelopen 2 weken was fysiotherapeut Pepijn van Ingen in Ulan-Ude, Rusland, om Jemyma Betrian en Nouchka Fontijn te ondersteunen tijdens het WK Boksen. Deze bijzondere ervaring met veel successen nam een bizarre wending toen Nouchka Fontijn goud won, toch niet goud won en toch goud had moeten winnen? Pepijn deelt zijn ervaring.
“Ik mocht de afgelopen twee weken het Nederlands Dames team begeleiden als fysiotherapeut. Twee toppers van boksers: Jemyma Betrian en Nouchka Fontijn, onder leiding van coaches Abdul Fkiri en Sayit Yanik. De eerste week was erg succesvol, met winst voor Jemyma en Nouchka. Helaas strandde Jemyma in de kwartfinales. Nouchka bleef haar wedstrijden winnen en was, mentaal en fysiek, klaar voor de finale. Om een finale van zo dichtbij, lees aan de ring, te mogen meemaken is een feest voor iedere boks fan en zo ook voor mij. Ik keek er ontzettend naar uit!
Zondagavond was de finale wedstrijd om de wereldtitel boksen tot 75 kilogram, met daarin onze Nouchka Fontijn tegen Lauren Price uit Wales. Dit is waar je het voor doet. Uren, weken, jaren van training voor dit moment: om te strijden voor het wereldkampioenschap. Het werd een spannende wedstrijd die niet direct besloten werd. De jury deed uitspraak.
En het eindresultaat was daar: WERELDKAMPIOEN. Nouchka Fontijn won met 3-2 van haar tegenstander, terecht in mijn ogen. En ook de juryleden waren overtuigd. We moesten snel uit de ring, want de medailleceremonie werd direct aansluitend gehouden. In euforie liepen we weg, high fives, knuffels en felicitaties werden gegeven toen we in ons ooghoek een gele kaart zagen.. In extase en verbazing liepen we door.
De gele kaart
De gele kaart is nieuw sinds een paar weken en kan ingezet worden door een tegenstander om protest aan te tekenen. De uitslag wordt dan opnieuw overwogen door een compleet nieuwe jury.
Het was tijd voor de medailleceremonie en Nouchka werd als kersverse, eerste Nederlandse Wereldkampioen naar het podium geloodst. Daar ontvingen de boksers op de derde plek hun bronzen medaille. En toen bleef het stil.. Vanwege het aangetekende protest werden de dames van het podium gehaald en een periode van wachten brak aan. Nouchka was beneden met de coaches en ik liep te ijsberen in de warming-up zaal waar al onze spullen lagen. Na een half uur kwam Nouchka boven om zich om te kleden. Ze vroeg zich vol ongeloof af: “Wat is er aan de hand? Het zal toch niet..”
Op dat moment hoorde we gejuich aan de andere kant van de muur. We wisten direct dat het protest geaccepteerd was. Na de nieuwe beoordeling van ronde 2 van de wedstrijd ging de wereldtitel toch naar Price. Nouchka brak.. De coaches kwamen naar ons toe met ongeloof in hun ogen. En ook ik geloofde het niet. Wat een rotgevoel. Van euforisch naar een mix van verdriet, ongeloof en boosheid. Er was niks meer aan te doen.
Op weg naar de Olympische Spelen
Topsport is hard. Je maakt veel uren en geeft bloed, zweet en tranen om de top te halen. Je offert veel op voor de sport waar jouw hart ligt. Je doet alles in de strijd voor het hoogste niveau: Wereldkampioen. De manier waarop het WK is geëindigd is onbeschrijfelijk jammer. De beste manier om hiermee om te gaan is door vooruit te kijken. Gelukkig heeft Nouchka een geweldig begeleidingsteam om zich heen die haar helpt deze klap te verwerken en te focussen op de Olympische Spelen in Tokio.”